Het Nationaal Park Tierra del Fuego, opgericht in 1960, is het meest zuidelijke natuurpark van Argentinië.
De 63.000 hectare oppervlakte worden in het westen begrensd door de grens met Chili, en
in het zuiden door het Beagle-kanaal. Zo'n tien kilometer ten oosten van het park ligt Ushuaia en het park is vanuit de stad makkelijk te bereiken, bijvoorbeeld met taxi-busjes (die je ook van vaste plekken op vaste tijden ophalen). Je kunt er verschillende wandelingen maken langs gemarkeerde paden. In het Nationale Park groeien oude bomen, mossen en varens. Over het algemeen zijn de dieren niet erg schuw en dus redelijk eenvoudig te observeren. De foto's van het park zijn genomen eind februari 2005, het begin van de herfst op Vuurland.
|
 |
Eind februari, herfst in Vuurland.
|
 |
Overal groeien dikke lagen mos, veel hout is bedekt met het dradige baardmos.
|
 |
De vliegende booteend (Tachyeres patachonicus) is een forse eendensoort die langs het kustpad gezien kan worden.
|
 |
| De reuzenbooteend (Tachyeres pteneres) heeft het vliegen verleerd, maar is daarentegen wel een uitstekende duiker. |
 |
Het typische knorrende geluid van de reuzenbooteend. Deze opname werd 's ochtends vroeg gemaakt van twee eenden, die verderop op in een baai zwommen.
|
|
 |
De wenkbrauwalbatros (Thalassarche melanophrys) bezoekt ook het Beagle-kanaal en vliegt hier langs de kust van de Ensenada-baai. De vogel is mogelijk een exemplaar uit de kolonie op de Diego Ramirez-eilanden (Chili), die vaak in het zuiden van Vuurland langs de kust foerageren.
|
 |
| De magelhaenspecht (Campephilus magellanicus) is de grootste van de Zuidamerikaanse spechten. De man heeft de karakteristieke rode kop, de vrouw is geheel zwart. |
|
In het eerste deel van het fragement is het krachtige hakken te horen op de omgevallen boomstammen. Als je goed luistert, hoor je de grote vogels wegfladderen. In het tweede deel hoor je de spechtenfamilie onderling contact houden met een soort geknor.
|
|
 |
| Erg algemeen is de doornstaartrayadito (Aphrastura spinicauda) die je eerder vanuit het stuikgewas hoort dan ziet. |
|
Dit geluidsfragment toont de karakteristieke ratel die de vogel af en toe laat horen, verborgen in struikgewas. Het is een vertrouwd geluid in het park.
|
|
 |
| De chimango (Milvago chimango) is een van de drie caracara-soorten die in het park voorkomen. De chimango is de kleinste van deze roofvogelsoort. |
|
Chimango's die in de boomkruinen zitten, uiten een klagende roep naar soortgenoten die boven de bomen rondcirkelen.
|
|
 |
De kuifcaracara (Polyborus plancus) is de grootste van de caracara-soorten. Deze soort komt voor in open terrein en is een opportunistische aaseter/parasiet.
|
 |
Een regenbui op de mosvelden bij het Laguna Negra (Zwarte Meer) zorgt voor stemmige kleuren.
|
 |
| De zwartmaskeribis (Theristicus melanopis) komt meestal in kleine groepen voor. |
|
De zwartmaskeribis maakt verder geen geluid, valt eerder op door zijn grootte en kleuren. Dit fragment toont twee ibissen die alarmerend wegvlogen toen een groep toeristen te dicht naderde.
|
|
 |
Het konijn is een geïntroduceerde soort die nu ruimschoots in het natuurgebied voorkomt.
|
