 |
De Melchior-eilanden liggen tussen Anvers en Brabant, twee grotere eilanden voor het Antarctisch schiereiland.
|
 |
De Bark Europa ligt voor anker bij de Melchior-eilanden.
|
 |
| Dieren vinden beschutting op de rotsen van de eilanden. De kinbandpinguïn (Pygoscelis antarctica) komt vooral voor op de stukken kust die niet met ijs bedekt zijn, aan de rand van het Antarctisch Schiereiland. |
Deze foto is te verkrijgen als ansichtkaart. Bekijk de catalogus (in nieuw venster) voor meer informatie.
|
 |
Kinbandpinguïns eten, net als andere pinguïnsoorten, sneeuw om hun dorst te lessen.
|
 |
IJsbergen draaien zich soms om in het water, of kantelen. Op deze ijsberg zijn nu goed de voetstappen te zien van pinguïns die dit brokstuk als rustplek gebruikten.
|
 |
Op de rotsen van Antarctica liggen meters sneeuw en ijs, waardoor de bergen veel hoger lijken dan ze eigenlijk zijn.
|
 |
Tussen de Melchior eilanden drijven grote en kleinere ijsbergen. Sommige ijsbergen zijn zo oud dat ze vrijwel geen zuurstof meer bevatten, die is er in de loop der jaren onder hoge druk uitgeperst. Deze ijsbergen zijn niet meer wit, maar blauw.
|
 |
De dikke ijskap op de rotsen is onregelmatig gevormd en heeft veel tinten wit en blauw in zich.
|
 |
De ijsmassa's worden gevormd door verschillende natuurlijke processen zoals wind, sneeuw en de wisselende temperaturen.
|
 |
In de kalme wateren van de Melchior eilanden zijn regelmatig grotere groepen bultrugwalvissen (Megaptera novaeangliae) te vinden. Dit is een moeder met een kalf.
|
 |
De kop van een bultrugwalvis, grotendeels bedekt in zeepokken, mossels die zich aan de dieren hechten.
|
 |
Twee bultruggen zwemmen een stukje mee met de boot. Deze dieren worden zo'n twintig meter lang, en kunnen ongeveer vijftig jaar oud worden.
|
 |
Een groepje ezelspinguïns (Pygoscelis papua) vliegt door het water. De vogels kunnen niet echt vliegen maar springen door het water, ze "porpoisen", en kunnen een hoge snelheid halen.
|
Volgende reeks